Wie denkt dat Nederland bureaucratisch is, kan ikgeruststellen. Het kan namelijk nog veel erger. Ik geloof dat ik ondertussenwel 20 keer hetzelfde formulier heb moeten invullen: persoonsgegevens, kentekenvan de auto, telefoonnummer hier en telefoonnummer thuis (dus ik verwacht nogwel wat telefoontjes als ik weer terug ben…), waar ik vandaan kom en waar iknaar toe ga, doel van de reis en hoe lang ik denk te blijven. Zowel bij degrens als bij de entree van de parken word je geacht dit in te vullen enhetzelfde trouwens als je het park weer verlaat. Er liggen inmiddels stapelsingevulde boeken. Bij de grens met Botswana ging het overigens redelijk “vlot”,met een uurtje waren we klaar. Je komt aan, parkeert je auto, zoekt uit waar jemoet zijn en meld je bij het loket van de immigration officer. Gelukkig, er isgeen rij. Een half uurtje later is er wel een rij, maar wij staan vooraan. Deambtenaren zijn er wel, maar niet voor ons. En als ze eenmaal iets gaan doen,beginnen ze aan de overkant, bij de mensen die daar nog maar net staan. Butthis is Africa…. Vervolgens worden er wat vragen gesteld, wordt er steviggestempeld en kunnen we door. Al met al, niet gek. Enthousiast rijden weBotswana in, eerst door een diepe kuil met ontsmettingsmiddel en dan verder….Tot de Botswaanse grenspost. Daar weer hetzelfde invullen, dezelfde vragenbeantwoorden, maar wel andere stempels. Zo krijgen we onze paspoorten wel vol. Nawat betaald te hebben, mochten we door. En niemand die moeilijk doet over hetnummerbord wat gewoon los in de auto ligt.

Van de grens naar Kasane, waar onze lodge ligt, is het nogmaar een kort stukje, dus we arriveerden lekker op tijd voor onze volgende boatcruise.Want tijdens deze cruise zou het toch echt moeten gebeuren, onze eersteontmoeting met olifanten (buiten die ene olifant om in Etosha). We zittenimmers in Chobe National Park met de dichtste olifantenpopulatie ter wereld. Deboatcruise was heerlijk, veel dieren gezien maar geen olifanten….. Dan maar devolgende ochtend tijdens de vroege gamedrive, dat kan gewoon niet meer misgaan. Maar ook toen, geen enkele olifant. Giraffes, buffels, nijlpaarden,allerlei soorten antilopen, hyena’s, gieren enz. enz., maar geen olifant. Zelfsleeuwen, waarvan eentje zo zwaar geirriteerd raakte van die auto’s vol toeristen,dat die een keer heftig snauwde en grauwde richting onze safari-jeep. Wat weereen angstkreet veroorzaakte bij een Indiase vrouw. Gelukkig kozen de leeuweneieren voor hun geld en zochten ze een rustiger plekje op. Kortom, genoeg tezien, maar geen olifant. We begonnen er al ernstig aan te twijfelen of erüberhaupt wel een olifant in dat park zat.

De volgende dag stond in het teken van de Victoriafalls.Daarvoor werden we eerst opgepikt door een busje dat ons tot de grens metZimbabwe bracht. Na het doorlopen van alle grensformaliteiten werden we dooreen ander busje verder gebracht naar ons onderkomen in Victoriafalls. Degrensformaliteiten waren overigens net zo bijzonder en omslachtig als bij degrens met Botswana. Hier moesten we echter wel $ 30,00 p.p. betalen om binnente komen. De Amerikaanse dollar is daar het wettige betaalmiddel, aangezien huneigen munt zo weinig waard was geworden dat die al een aantal jaren niet meergebruikt wordt. Wel was het nog mogelijk om op straat briefjes van 50.000.000te kopen, als souvenir. Ook hier dus weer dezelfde vragen. De norsige “immigrationofficer” en de “customer officer” zitten letterlijk naast elkaar in hetzelfdehokje, alleen hebben beiden een ander bordje boven hun raampje staan. Terwijlik de vragen van de immigration beantwoord, zit de custom officer mee teluisteren. Vervolgens krijg ik mijn paspoort terug en word ik doorverwezen naarhet volgende loket. Juist, naar de customer officer. En hij begint me weerexact dezelfde vragen te stellen die zijn vrolijke buurvrouw zojuist ook alstelde……… Vervolgens wordt er een enorme stempel in mijn paspoort gezet, waarnog wat ingevuld moet worden: mijn persoonsgegevens en het paspoortnummer.Gelukkig kon hij dat gewoon overschrijven uit het paspoort.

’s Middags konden we dan eindelijk beginnen met waarvoor wenaar Zimbabwe waren gekomen. We werden opgehaald en naar het vliegveldjegebracht waar de helikopter al klaar stond voor onze rondvlucht boven dewatervallen. Wat een indrukwekkend en machtig schouwspel. Het water stond opzijn allerhoogst en het opspattend water stuwde grote wolken waterdruppels hoogde lucht in. Later op de dag zouden we er achter komen dat deze vervolgens weerals plensbuien naar beneden komen. Door de zon en de opspattende waterwolkenontstonden er prachtige regenbogen. Smullen voor fotografen dus. Het was welzaak om je toestel droog te houden. Dat lukte heel aardig, totdat ik nog éénlaatste foto wilde maken. Het beeld bleef zwart. Een nieuwe batterij veranderdedaar niets aan. Blijkbaar kon de camera al dit moois niet meer verwerken enbesloot er de brui aan te geven. Ik ging ervan uit dat het om een vochtprobleemging, dus dan is de enige remedie: laten drogen. En dat heeft tijd nodig. Inieder geval zoveel tijd dat ik de camera een hele dag (!) niet kon gebruiken.Hoewel erg jammer was dat op zichzelf nog niet zo’n probleem, ware het niet datwe de volgende dag, na alle grensperikelen in omgekeerde volgorde overleefd tehebben, op onze eigen gamedrive een hele kudde olifanten tegenkwamen. Voor ons,achter ons…. Eindelijk, na zoveel dagen safari vonden we, zonder gids, de onsbeloofde olifanten. Ik had er vast mooie foto’s van kunnen maken…. Gelukkighadden we nog het cameraatje van Ineke, zodat we in ieder geval deverschillende taferelen konden vastleggen.

Morgen gaan we door naar Gweta en daarna naar Maun, dé plekvan waaruit de Okavangodelta bezocht kan worden. De verwachtingen zijn hoog.