Ruim 400 km. moesten we rijden naar Outjo, onze tussenstop op weg naar Etosha. De route ging langs de Skeleton Coast, zo genoemd vanwege de vele scheepswrakken, en doorkruiste werkelijk eindeloze vlaktes. Dat lijkt saai, maar het is heel fascinerend om om je heen alleen maar de horizon tezien, door niets onderbroken. Hier en daar zagen we een eenzame struisvogel, een keer zagen we zelfs de met uitsterven bedreigde bergzebra’s. Naarmate er wat meer begroeiing kwam zagen we ook weer meer bewoners. Langs de weg hadden vrouwen van de Herrera- en de Himbastam hun koopwaar uitgestald, om zo een graantje mee te pikken van de voordelen van het toerisme. Bij één kraampje zijn we gestopt. We werden verwelkomd door 4 in kleurige kleding uitgedoste Herreravrouwen. Een paar kinderen waren aan het spelen. De koopwaar bestond uit het gebruikelijke spul, armbandjes, kettingen, beeldjes enz. Ineke kocht een armbandje voor de vraagprijs van N$ 50,00 (€3,50). We hadden gelezen dat je moest afdingen en altijd moest beginnen met een bod dat onder de helft van de vraagprijs ligt. Maar dat vonden we in deze situatie te genant. Op mijn vraag of ik foto’s van hen mocht maken, werd bevestigend geantwoord: “If you pay for it”. De regels van de economie kennen ze in ieder geval wel. Bij het vertrek vroegen ze ons nog of we wat te eten voor hen hadden. Dus na achterlating van onze appels en sandwiches konden we weer verder.

We hadden al gezien dat de lucht wat donkerder werd en we hadden zowaar enkele spettertjes regen gevoeld. Maar direct na onze aankomst in Outjo werden we overvallen door een enorme tropische plensbui. De mensen hier waren er in ieder geval blij mee. Na het eten waren we gauw genoeg uitgeteld. Dus vroeg naar bed. Morgen willen we immers op tijd op om zo vroeg mogelijk in Etosha te zijn. Onze hoge verwachtingen van Etosha waren inmiddels wat getemperd. Het afgelopen regenseizoen, waarvan we nu nog de laatste stuiptrekkingen meemaken, is zeer overvloedig geweest wat betreft de hoeveelheid regen. Voor hun drinkwater was het wild dus niet meer afhankelijk van de waterholes, met als gevolg dat het verspreid was over het hele park. En daarbij maakte de redelijk uitbundige vegetatie het er ook niet makkelijker op. Dat maakte dan ook dat we die ene enorme olifant (de enige die we zouden zien tijdens deze drie dagen Etosha) pas zagen toen we er op een paar meter vanaf waren. Dus die konden we alvast afvinken in ons boek. Wat we ook konden afvinken waren de talloze springbokken. Duizenden, soms in kuddes, soms alleen. Ook veel kudu’s, gnoes, zebra’s, hartebeesten en impala’s in verschillende soorten en maten. En niet te vergetende jakhalzen en hyena’s. Indrukwekkend waren ook de enorme aantallen zebra’s. Op een gegeven moment waren we helemaal omringd door zebra’s, zover als we konden kijken.

De 2^e dag, op onze eigen gamedrive, ontmoetten we voor de eerste maal onze leeuwenfamilie: papa leeuw, mama leeuw en kindje leeuw. De opwinding was zo groot dat ik vergat mijn camera goed in te stellen, met als gevolg allemaal onscherpe foto’s. Dan maar hopen op een herkansing. En die kwam er, de volgende ochtend vroeg met een georganiseerde gamedrive. Op ons aanraden ging de gids naar het gebied van familie leeuw. Het was pas echter tegen het einde van de drive dat we hen vonden. Rustig liggend langs de rand van de weg, genietend van het opkomende zonnetje. Het welpje werd nieuwsgierig naar die toeristen en maakte aanstalten om poolshoogte te gaan nemen. Totdat papa leeuw zich verhief en met een flinke tik het welpje terugzette bij mama leeuw. Er volgde nog even wat gesnauw tussen papa en mama, maar vervolgens keerde de rust al snel weer.

Onze dag kon niet meer stuk. Ondanks het feit dat het wild wat moeilijker te spotten was, vonden wij Etosha geweldig. Morgen rijden we door naar de Caprivistrook, waar we, in verschillende accommodaties, kennis gaan maken met de Okavangorivier en alles wat daarbij hoort.

PS. Foto's volgen nog