Gistermiddag was het veel te heet om in Solitaire nog even rond te lopen om wat foto’s te schieten. Vanochtend, na het ontbijt, was het wat koeler, dus we maakten een heel vroege tussenstop op weg naar Swakopmund.M et de camera geprobeerd wat herkenbare punten uit het boek vast te leggen en geprobeerd een voorstelling te maken van hoe het er uitgezien moet hebben toen van der Lee hier verbleef. Wat verspreide oude autowrakken geven het geheel een aparte sfeer, evenals de 2 oude brandstofpompen en uithangborden.

Al snel weer de weg vervolgd naar Swakopmund, zo’n 280 km. gravelweg door de woestijn. Grote, droge leegtes, hier en daar afgewisseld door wat rotsen en heuvellandschappen. We moesten zelfs een pas over. De eerste 240 km. was er geen enkel dorpje of iets wat daar maar op leek. Dit lijkt heel saai, maar op een of andere manier is het ook heel fascinerend. Onderweg nog wel een struisvogel gespot en enkele bergzebra’s, een soort die met uitsterven bedreigd wordt.

40 Km. ten zuiden van Swakopmund, aan de Atlantische Oceaan, ligt Walvisbaai. Een industriestadje, waar verder niet zo heel veel te doen is. Echter, vlak voor het stadje, zagen we de eerste begroeiing en waar vegetatie is, is water. Grote plassen water, tussen prachtige duinen, met enorm veel flamingo’s. Dat vroeg uiteraard om een extra tussenstop. Met wat aanwijzingen en hulp van een enthousiaste tourguide, die een groep begeleidde, konden we naar het beste plekje om de flamingo’s te spotten. We waren overigens wel illegaal in hetgebied, maar we konden niet achterhalen waar we een ticket zouden moeten kopen.

Swakopmund ligt nog 40 km. naar het noorden. Een prima, geasfalteerde (!) kustweg, ingeklemd tussen de oceaan en zandduinen, heel veel zandduinen, zover als je maar kon kijken. Een heel breed strand, zeg maar. Swakopmund ligt aan de monding van de rivier de Swakop. Niet dat er een rivier is, maar er is wel iets te zien van wat ooit een rivier was. En soms, heel soms, schijnt er zelfs wat water in te staan. De naam Swakopmund is dus een Duitse naam en netzo Duits is het hele stadje. Alle hotels e.d. hebben Duitse namen; iedereen spreekt ook Duits en ook de architectuur is heel erg Duits. Veel meer nog dan in Windhoek. En behalve Duits was het er ook nog koud, d.w.z. een graad of 17 met een koude wind. Beduidend frisser dan we de laatste dagen gewend waren.

De volgende ochtend was het alweer vroeg dag. Om half 8 werden we verwacht in Walvisbaai om te kayakken in een lagune bij de zee. We werden opgepikt in Walvisbaai en na een leuke rit over een landtong, langs flamingo’s en jakhalzen, kwamen we aan bij een enorme kolonie zeeleeuwen,duizenden! En daar gingen we dus kayakken, midden tussen de zeeleeuwen. In een mum van tijd zwommen en sprongen ze met tientallen tegelijk om onze bootjes heen. Ze zijn erg nieuwsgierig en speels. Een bijzondere ervaring. De middag hebben we wat rondgetoerd en gekeken hoe de Namibische bevolking een zaterdagmiddag doorbrengt: je rijdt naar een enorm hoge zandduin, klautert met de hele familie naar boven en stort je vervolgens naar beneden. En daar kan dan aan de braai worden begonnen, met keiharde muziek aan. Hoe relaxed kan hetzijn?

Morgenochtend gaan we verder, richting Etosha NP. We hebbeneen tussenstop in Outjo, zo’n 80 km. voor de ingang van het park, zodat weovermorgen al bijna een hele dag in het park kunnen doorbrengen. /